یکی از سازهای محبوب در سال‌های اخیر ساز ویولا می‌باشد که به آن آلتو گویند، در زمره سازهای زهی و آرشه‌ای به شمار می‌آید که در خانواده ویولن قرار دارد. مختصرترین تعریفی که از ویولا می‌توان ارائه داد: ویولا سازی بزرگتر از ویولن است.

ویولا، در زمره سازهای زهی آرشه‌ای به شمار می‌آید.

اما، تغییرات متعددی در ساختار فیزیکی و ابعاد آن پدید آمده است. این ساز دارای قابلیت نواختن ساده‌تر و نقشش در کنسرتوار برجسته می‌باشد. شیوه نواختن ساز ویولا مشابه ساز ویولن است؛ اما، از تفاوت‌هایی نیز برخوردار می باشد. از جمله این تفاوت‌ها می توان به سیم‌های ضخیم‌تر، آرشه سنگین‌تر، پرده پایین‌تر و تولید صدای منطقه متوسطی (از صدای ویولن بم‌تر و از ویولنسل زیرتر) اشاره داشت. افزون بر موارد مذکور، کوک کردن این ساز در مقایسه با ویولن مشکل‌تر بوده و نحوه آرشه کشی نیاز به نیروی بیشتری دارد. اگرچه ویولن برخلاف ساز ویولا از سیم E برخوردار است و قابلیت اجرای نت‌های گوناگونی با فرکانس بالاتر دارد.

چهار سیم ساز ویولا با فاصله از یکدیگر کوک می‌شوند. نحوه کوک کردن این ساز باید به گونه‌ای باشد که زیرترین آن دارای بسامد ۴۴۰ هرتز باشد. کوک سیم‌های این ساز شامل نت لا (سیم اول)، نت ر (سیم دوم)، نت سل (سیم سوم) و نت دو (سیم چهارم) می‌باشد. عاملی که باعث شده بتوان از ساز ویولن در سوپرانو و تکنوازی سبک‌های کلاسیک، پاپ و جاز استفاده نمود. ساز ویولا در قرن ۱۶ میلادی توسط دو موسیقیدان ایتالیایی با نام‌های آندره آماتی و دا سالواس ساخته شده و پس از آن مورد استفاده قرار گرفته است. این ساز از اواخر قرن ۱۸ میلادی مورد توجه و استقبال آهنگسازان قرار گرفت.

برای آموزش نواختن سازهای گوناگون به آکادمی آوای چکاوک مراجعه نمایید.

در نهایت در قرن بعدی به عنوان سازی پراهمیت در کنسرتوارها مورد استفاده قرار گرفت. به رسمیت شناختن ویولا در کنسرتوارها و استفاده از آن در تکنوازی باعث شد تا نوازندگان این ساز هویتی مستقل یافته و به تدریج به عنوان موزیسین معرفی شوند.