نیروی درمانی صدا که امروزه به آن صوت درمانی گفته می‌شود، برای نخستین مرتبه توسط پزشکان در اواخر قرن نوزدهم میلادی معرفی شد. در این شیوه ارتعاشات صوتی با موج‌هایی مشخص و فرکانس‌هایی متفاوت اجرا می‌شود و سپس، تأثیر هر یک بر ضربان قلب، تنفس، تغییرات فیزیولوژیکی و هیجانی اندازه‌گیری می‌شود.
امروزه صوت درمانی اهمیت و کاربرد زیادی در پزشکی دارد.
حتی صوت‌هایی که فرکانس‌های مافوق شنوایی گوش انسان دارد می‌تواند تأثیر داشته باشد. از آنجایی که بدن انسان از مایعات و مواد جامد تشکیل شده است، زمانی که امواج صوت از آن عبور می‌کند، اعضا و بافت انسان را تحت تأثیر قرار داده و با توجه به میزان فرکانش صدا باعث ارتعاش به اشکال مختلف آن می‌شود. در صورت درمانی فرکانس‌های هماهنگ با توجه به راهنمای حسی درمانگر در ارتباط با افراد مختلف استفاده می‌شوند. این فرکانس‌ها اعضا و بافت‌ها را در شرایطی که چرخه طبیعی را افزایش می‌دهند، تحریک می‌کنند؛ بنابراین، اجازه می‌دهند اکسیژن و مواد مغزی به راحتی به گردش درآمده و سموم بدن خارج می‌شوند.
هر سلول، بافت و عضو موجود در بدن انسان فرکانس ارتعاشی خاص دارد و با به‌کارگیری امواج صوتی خاص تأثیر می‌گیرد، تعدیل می‌یابد و یا تغییر می‌کند. هر ماده‌ای یکسره تا اساسی‌ترین ذرات بنیادی خود که آن‌ها را ذرات ریزمیکروسکوپی و ریزاتمی می‌نامند، در حالت ارتعاش و نوسان دائمی است. فرآیند زندگی فعال در سلول ها این می‌باشد که میدان‌های انرژی منظمی را تولید کنند؛ اما، وقتی سلول به عللی بیمار می‌شود، نوعی آشفتگی در این کار پدید می‌آید. درمان‌گران صوت درمانی معتقدند، تمامی اعضای بدن عملکردی مشابه قلب دارند و با هر بیماری، فرکانس‌ها و عملکرد کل بدن تغییر می‌یابد. روش صوت درمانی این‌گونه است که دستگاه الکترونیک پخش‌کننده امواج صوتی استفاده می‌شود تا روی اعضای بیمار تأثیر گذارد.
موسیقی با صوت‌های متفاوت می‌تواند تأثیر ویژه‌ای روی اعصاب و روان داشته باشد.
صوت به صورت موج‌های فشاری منتشر می‌شود تا در هر نوسان روی عصب شنوانی تأثیر گذارده و به مغز منتقل شود. در این نظریه، پیام‌های شنوایی ممکن است بر سیستم اعصاب خودکار نیز اثر بگذارد که اعضای داخلی و اعمال بدنی را تنظیم می‌کند.