در گذشته بخشی از کارهای هنری به خدمت اقدامات رزمی، جنگ و حماسی در می‌آمده است. یکی از هنرهایی که در جنگ نقش حائز اهمیت بر عهده داشته است، موسیقی است. دلیل این اهمیت آن است که یکی از انواع موسیقی با سبک رزمی بوده که قادر به تهییج سربازان در جنگ‌ها بوده است. این نوع موسیقی در ایران سابقه و قدمتی کهن دارد. سروده‌های رزمی نیز در برانگیختن حس شجاعت و دلیری سربازان و کامیابی آنان در میدان نبرد وسیله بسیار موثر بوده است.
از ابتدای خلقت بشر، دوران بسیاری کمی وجود دارد که که انسان در صلح کامل به سر برده باشد و همواره جنگ جز لاینفک تاریخ بسری به شمار می‌آمده است. از این‌رو در تمامی این جنگ‌ها، موسیقی نقش بسزایی را ایفا کرده است. از دیرباز سرودهای جنگی موجب نشاط سربازان و رسیدن آن‌ها به پیروزی می‌شود. زیرا این موسیقی برای تحریک احساسات میهن پرستی، ایجاد شجاعت و تهور درست شده و به خصوص در مویسقی نظامی سازهایی به کار می‌رود که صدایشان بلند، رسا، مهیب، باوقار، با شکوه، شاد و بشاش است. سربازانی که برای این کار تربیت شده بودند، در پیشاپیش لشکریان قرار می‌گرفتند و در جمع کردن، حرکت کردن، تشویق و تهییج سربازان دیگر نقش مهمی ایفا می‌کردند.
یکی از کاربردهای موسیقی نظامی، ایجاد خوف و ترس در دل دشمن و تقویت روحیه دلیری سربازان است.
در موسیقی نظامی، سازهایی به کار برده می‌شود که دارای صدایی بلند، مهیب، رسا، باوقار و باشکوه بوده و ضمن تهییج و برانگیحتن سربازان خودی، باعث ایجاد ترس و وحشت در وجود دشمن هم می‌شد. به طور کلی سازهایی که در دسته موسیقی نظامی به کار می‌رفتند از انواع سازهای بادی، کوبه‌ای و مجموعه‌ای از سازهای سنتی و ملی ایرانی و یا همان آلات و ادوات نقاره بودند که در نقاره‌خانه‌ها نیز به کار می‌رفتنند. تمامی آهنگ‌ها و نغمه‌های نظامی، معمولاً با یک نوع ساز بادی همانند شیپور یا کرنا و همراه طبل ی دهل یا نقاره و گاهی به تنهایی به صورت تک صدایی نواخته می‌شد.
در کتاب تاریخ موسیقی ایران پیرامون موسیقی نظامی چنین آمده است که در پیکارها، به منظور تهییج سپاهیان و مرعوب ساختن دشمنان و همچنین برقراری انتظارات در یورش‌ها، گریز و تدابیر دیگر جنگی، از آلات موسیقی بادی کوبه‌ای پر صدا، همانند انواع بوق‌ها و طبل‌ها استفاده می‌شد.